Esta página ha sido corregida
317
para lavarse los piés, después de quitarse las botas. Llevósela el mesonero que vestía una aljuba con duras correas y habiendo tocado con su parte inferior el pié de Aben Abbás, quejóse este de su aspereza, como si le hubiera punzado alguna cosa, y dijo: —hombre, apártate que has limado mi pié con tu aljuba, la cual más parece una escofina que azache.»
- Azadaga
- açadaga, azadeca, azidaque. Diezmo, pecho ó tributo que pagaban los moros. De الصدقة aç-çádaca, «elemosina» en R. Martín, «arras, casamiento el dote, dote ó casamiento, limosna» en P. de Alcalá, «quidquid datur Deo sacrum, ut pars opum, seu decimae, etc.,» en Freytag, hebr. צדקה tsedacáh, «limosna.» Quod donent sua açadaga directa, sic est lure fuero et lure lege.» Bofarull, Colec. de doc. inéd. del arch. gen. de la corona de Aragón, IV, p. 130-134.
- Azadar
- Prov. de Murcia. Corrupción de azahar.
- Azafama
- azafema, adaçama, adasema port. De الزحمة az-záhma, «presura» en R. Martín, «presse, foule» en Marcel, r. زحم «comprimere.» Dozy.
- Azafate
- cast., açafata, safata cat., açafate port., açafata val. De السفط as-safat, «cesta grande hecha de hojas de palma; cestita en que las mujeres colocan sus perfumes ó sus afeites» en Kaz., «cofre» en Quatremére, Hist. des sult. maml., II, parte 2.ª, p. 281. Rosal y Tamariz.
- Azafe
- Gente de mar entre turcos y árabes. Castro. Lo mismo que acefa.
- Azafeha
- açafeha. De صفيحة çafíha y conel art. aç-çafíha, «ferratura, lámina» en R. Martín, «herradura de bestia» en P. de Alcalá. Alix. «Pues que dicho auemos et mostrado en este libro del estrumento que fizo Açarquiel el sabio toledano á que dicen en arábigo açafeha et en latin lámina.» Lib. Alfonsíes del saber de astronomía, III, Pról., p. 1.
- Azafrán
- cast., azafraya basc., açafrá val., açafrâo, açafrôa port. De الزعفران az-zafarán, «croceus» (crocus) en R. Martín. Guadix, Dic. ms., Rosal, Cañes y Marina.