Página:Ortografia kastellana, nueva i perfeta.pdf/31

De Wikisource, la biblioteca libre.
Esta página ha sido validada
14
ORTOGRAFIA

su kɑstellɑno, ɑ́ ke supiese Lɑtin, i Griego, i Hebreo: sino ɑkomodɑndose no mɑs de ɑ́ lo ke suenɑn lɑs pɑlɑvrɑs, komo lo pide lɑ rrɑzon, i lo siente el Antonio trɑtɑndo de lɑs letrɑs, en éstɑs rrɑzones ke dize ɑnsi: Avemos ɑki de presuponer, lo ke todos los ke eskriven de ortogrɑfiɑ presuponen: ke ɑnsi tenemos de eskrivir, komo pronunziɑmos: é pronunziɑr, komo eskrivimos: porke en otrɑ mɑnerɑ en vɑno fueron hɑllɑdɑs lɑs letrɑs. Ió ɑñɑdo, si kɑdɑ unɑ no ɑ́ de tener, i exerzer un solo ofizio propio suio de lɑ boz ke se le ɑplikó primero. Sintiendo esto Frɑnzisko Guichɑrdino enmendó mucho del mɑl eskrivir en su Itɑliɑno, mɑs no todo. Otros dos ó tres mɑs modernos en Frɑnziɑ ɑn kitɑdo lɑs letrɑs oziosɑs de lɑs pɑlɑvrɑs: mɑs no lo ɑn ɑpurɑdo todo, ni lo ɑkɑbɑron, por dexɑrse en el Abeze mɑs letrɑs de lɑs nezesɑriɑs.


G.

A lɑ G lɑ ɑn korrido pokos menos infortunios ke ɑ́ lɑ c, porke lɑ ɑn dɑdo dos

ofizios